Para, bir türküde şöyle anlatılıyordu : “Para, para, para, Varlığı bir dert, yokluğu yara…” Türküde anlatılmak istenen; zaten param hiç var olmadı fakat; yokluğunun bende bıraktığı acıları, yaraları ancak bir ben bilirim demek istiyor. Paranın öyle bir çekim gücü var ki; insanları dinden imandan, anadan babadan, kardeşten eşten, dosttan ayırıyor, düşman yapıyor. Yolu, erkanı sapıttırıyor. Geçen gün şöyle bir durumla karşılaştım: Ezan okunmuş, herkes namaza koşarken göbekli, kalantor birisine sen neden gitmiyorsun diye bir soru soruldu. Verdiği cevap şakayla karışık da olsa aynen şöyleydi : “Ben; basar parayı sırat köprüsünden yıldırım gibi geçerim”. Paranın söylettiği bu sözlere ne denebilir siz karar verin. Dar bir sokaktan geçiyordum. İki kadın kavga ediyordu. Biri diğerine “Sen ne konuşuyorsun, paran kadar konuş” diyordu. Demek ki dedim paranın o dayanılmaz çekim gücü sadece bankaları, kartelleri, holdingleri değil dar sokakları bile etkisi altına almış. Bilginin, kariyerin, makamın önemi yok. Çünkü; bilgin, kariyerin, makamın kadar konuş demiyorlar, “Paran kadar konuş” diyorlar. Çoğumuz şahit oluyoruz, insanlar fakirin değil zenginin düğününe veya cenazesine rağbet gösteriyorlar. Sihirbazları biliriz. Özellikle çocukların çok ilgisini çekerler. Onların kendilerine göre “abra kadabra, sim sala bim” gibi sihirli sözleri vardır. Bu sözleri söyledikleri zaman ellerindeki paraları bir anda yok ediverirler, kaybolan paraları ise buluverirler. Ya da başındaki şapkadan tavşan çıkartıverirler. “Ali Baba ve Kırk Haramiler” masalını çoğumuz okumuştur. Masalda; Ali Baba “Açıl susam açıl” sihirli sözleriyle Kırk Haramilerin mağarasının kapısını açarak oradaki servete sahip olurdu. İşte; günümüzde de “para” sihirli, büyülü bir güç haline gelmiş durumda ne yazık ki. Günümüzde de kapıları ardına kadar açan sözler olduğunu biliyoruz. Örneğin; aynı partinin, aynı kulübün yandaşı, taraftarı olmak; hatırı sayılı birinin hemşehrisi olmak, her yerde dayısı olmak bunlardan bazılarıdır. Kabahat kimde dersiniz? Paranın bu dayanılmaz çekim gücü insanları mutluluğa mı yoksa felakete mi götürür bilemiyorum. Fazla söze gerek yok. Ben bir hikaye anlatayım yorumunu siz yapın: Yoksul bir derviş yoldan geçip giderken çoluk çocuk herkes ona sataşıp alay ederlermiş. Derviş de komik hareketleriyle onlara karşılık güldürürmüş. Hastalanan derviş yoldan geçmez olmuş. Kimse de onu arayıp sormamış. Bu duruma derviş çok içerlemiş. Hasta yatağından kalkmış büyük bir kayanın tepesine çıkarak “Hayvanlarrrr” diye bağırmış. Sesten dağlar, yollar yankılanır. Sesi duyan herkes merakla ne oluyor diye sokağa fırlamış. Derviş; onlara doğru dönüp başını sallayarak “Sayınız ne kadar da çokmuş, yazık” diyerek oradan bilinmeyen bir yöne doğru çekip gitmiş. Necati ERTUĞRUL