Belediyemizin verdiği ilanlardan öğrendiğimize göre “Hayvan Barındırma Evi” açıldı. Güzel bir proje. Banazımız için yapılan her güzel eseri destekliyoruz. Seviniyoruz. Çünkü; Banaz halkı Bu ve buna benzer yapılan ve yapılacak eserlere fazlasıyla layıktır. Banazımız, konumu itibariyle kendisine yakışacak güzel ve yararlı eserlerin yapımına müsait bir ilçedir. Hayvan barındırma evine ilçemizin gerçekten de ihtiyacı vardı. Her tarafta sahipsiz köpekler dolaşıyordu. Özellikle sabahları çocuklarını okullara götürmek isteyen anneler ve çocuklar büyük tehlike atlatıyorlardı. Kuduz olayının yayılma riski vardı. Barınma evinin açılmasıyla bunların azaldığını gözlemliyoruz. Bundan sonra Banaz halkı olarak bizlere düşen görev; gördüğümüz sahipsiz hayvanları belediyemize haber vermektir. Hayvan barındırma evi yapılarak,sahipsiz hayvanlar, veteriner gözetiminde kısırlaştırılıyor, gerekli aşıları yapılıyor, beslenmeleri sağlanıyor. Böylelikle; Banaz halkına ve sahipsiz hayvanları koruma adına hayırlı hizmetler veriliyor. Emeği geçenleri kutluyor ve teşekkür ediyoruz. Ancak; beni yokluğuyla üzen, ilçemizde mutlaka olması gereken bir projeden söz etmek istiyorum. Bu proje; ilçemizdeki bütün emeklileri bir çatı altında toplama projesidir. Emekli kimdir? Yıllarını ülkesinin hayrı için çalışmış deneyimli, donanımlı insanlar topluluğudur. Bu insanlar yabancı değildir. Bizim babamızdır, annemizdir, kardeşimizdir, akrabamızdır. Yani; bizden birisidir. Peki, bu değerli insanlarımız ne yaparlar, nereye giderler, ne yer ne içerler? Bu insanların bunca birikimlerinden faydalanabiliyor muyuz? Cevabını içim kanayarak hemen vereyim: Maalesef hayır, hayır. Banazımızda bir öğretmen evimiz vardı. Zamanla oyun veya kumar oynatılması gibi amaç dışına çıkılsa da emekliler, daireden çıkan memur ve müdürler orada birbirlerini görme ve sohbet etme imkanını buluyorlardı. Şimdi orası da şu veya bu sebeplerle kapatılmış durumdadır. Terk edilmişlik hissine kapılmış bu insanlar şimdi nerelerde biliyor musunuz? Banazda otuz tane kahvehane varsa hepsi oralara dağılmışlar. Sağlıksız koşullarda ömürlerinin son demlerini geçiriyorlar. Yazık, günah değil mi bu insanlara? Çözüm ne? Bana göre çok zor değil. Emeklilere bir bina tahsis edilecek. İçine bir televizyon, bir iki bilgisayar konulacak. Sıcak bir çorba olmasa bile sohbet ederken içebilecekleri çayları olacak. Okuyacakları kitaplar, gazeteler olacak. Emekliler; belirli alanlarda uzmanlaşmış kişilerdir. Bir atölye açılarak yeteneklerine göre onların çalışmaları, resim, müzik, el sanatlarını yapmalarına imkan hazırlanacak. Böylece onlara yaşama sevinci aşılanacak. Onlar mutlu oldukça hayır dualarını bu hayırlı hizmeti verenlerden dualarını esirgemeyeceklerdir. Ancak, burada kağıt, okey gibi oyunlara kesinlikle yer ve fırsat verilmemelidir. Emekli deyince sadece erkekler akla gelmemelidir. Bunlara, bayanlar da dahil edilmelidir. Eğer gerçekleşirse ben buraya “Emekliler Evi” diyeceğim. Burada gerekirse folklör, müzik koroları, bilgisayar kursları vb. düzenlenebilir. Bu hayırlı işlerden sadece emekliler değil; onların çocukları da mutlu olacaklardır. Çünkü; aradıkları zaman anne ve babalarını nerede bulacaklarını bileceklerdir. Emekliler; kendini bilen, gururlu insanlardır. İçtikleri çayın, olursa çorbanın parasını öderler. Binanın elektrik, su, kira gibi masrafları için aidat verirler. Sayın kaymakamım, Belediye başkanım, daire müdürlerim, iş adamlarımız ve Banaz halkımız, günü geldiğinde bir gün siz de emekli olmayacak mısınız? Ne dersiniz yanlış mı düşünüyorum? En iyi yatırım, insan için yapılanıdır. Evet, hayvanlar için barınak yapılsın, yapılsın da emekli insanların hiç mi değeri yok?. Söylediklerimin gerçekleşmesi zor mu, çok mu zor?... Necati Ertuğrul