Ne günler gördük. Acı tatlı, neşeli hüzünlü, karamsar. Ama öyle böyle derken yılları geride bırakarak daha güzel günlere yelken açmak için mücadeleye, daha doğrusu yaşam mücadelesine devam ediyoruz. Herkes biliyor ki yaşamımızda sanki pamuk ipliğine bağlıymışçasına akıp gidiyor. Bizler akışı ne kadar doğru yöne yönlendirsekte o bildiği gibi, bize sormadan yoluna devam ediyor. Kimi bir eli yağda bir eli balda, kimi karalar içinde, bu güzel dediğimiz yaşamda yol almayı sürdürüyoruz. Zamanla içimizde nefret, zamanla içimizde güller açıyor. Ama bakıyorum hiç kimse memnun değil. Dert bir değil. Son iki yılımız PANDEMİ sürecinde tam bir kabus içinde geçti. Kaynağına henüz ulaşılamayan bu kabus sadece bizi değil dünyayı sarstı. Yani yalnız değiliz. Ancak alınan önlemler her ne kadar doğru olsa da bu önlemlere uymayanların çoğunlukta olduğu yerlerde tehlike hala devam ediyor. Avrupa bile başedemedi ve kısmi kapanmalara geri dönmek üzere. Bizler geçmişte yaşanan salgınlarda olduğu gibi bazılarımız hala “lay lay lom” yapıp, işi ciddiye almıyor, adeta dalga geçiyoruz. Unutmayalım sayılar ortada. Hala her gün bir uçak düşüyor ve ortalama 200 can kaybımız oluyor. Bu rakam aslında korkunç. Ama artık kimse yadırgamıyor. Ne zaman kendi yakınları buna muhatap oluyor işte o zaman feryadı basıyorlar. Öyleyse sıranın gelmesini beklemeden bir an önce AŞI olalım olmayanları uyaralım ve hep birlikte bu kabustan kurtulalım. Okullarımız kısa ara tatile girdi. Uyarılar yapılıyor. Maske, mesafe ve hijyene uyalım AŞIMIZI olalım. Tatil yörelerinde toplu alanlara fazlaca çıkmayalım. Önce çocuklarımızı koruyalım. Onlar bizim geleceğimiz. Kısa tatil sonrası zorla açılan okullarımızda yeniden bir kapanma tehlikesi yaşamayalım. Yüzyüze eğitim en güzel en faydalı en gerçekçi eğitimdir. Bunun farkına varalım. ZAM’lar hepimize ziyadesiyle dokundu. Dudaklarımız uçukladı, vücudumuzu ateş bastı. “Dolar şu olursa yüzüme tükürün” diyenler ortada yok. “Yok dolar 10 lira 15 lira olacakmışta!” diyenler kayıplarda. Biz bu şartlarda hem enflasyonla hem de aşırı fiyat artışlarıyla başbaşa kaldık. Üreten zarar ediyor, tüketen alamıyor. Ama aradakiler bir şekilde kazanıyor. Sütü üreten 2,80'e satamıyor ama millet ayranı 4 liraya içiyor. Tarlada soğan 75 kuruş etmiyor raflarda 5 lira!.. İnsanın aklı ermiyor. Halk pazarları açıldı deniyor. Ama halk oralara yaklaşamıyor bile. Düşünsenize halk pazarları illerin en sosyetik yerlerinde ve hem de adı halk pazarı. Gerçi onlarda geçim sıkıntısı çekiyordur!!! Temel maddelere gelen zamlar ister istemez herşeye yansıyor. Simit ikibuçuk lira, ekmek iki buçuk lira ama hala hiçbir şey yokmuşçasına nutuklar atılıyor. Televizyonları seyrederken mideme kramplar giriyor. Aynı yere bakan iki televizyon; biri ak biri kara. Nereye varacağımızı bilemiyorum. karamsarım. Bu yıl on kasım törenlerini torunumun okulunda izledim. Çocuklarımın ATA’mıza gösterdiği sevgiye hayran oldum. Karamsarlığıma bir süre ara verdim. İzlerken gözümden akan damlalara da engel olamadım. Ne büyük bir ülkeyiz. Ne büyük.. Bu kadar geçim sıkıntısı yaşanırken siyasilerde de seçim sıkıntısı var. İktidar 2023 diyor muhalefet erken seçim diyor. Baktığımda ikisi de doğru söylemiyor. Ne erken ne geç ortada bir yerde olur bence seçim. Ortalık biraz bulanık gibi. Son günlerin en büyük problemi asgari ücret, 3600 ve EYT. Kolay değil. 2018 seçimlerinden önce söz verilen 3600 ek gösterge 2022'de neticelenecek. Anlaşılıyor ki zor bir iş. İşin iyisi altı ayda çıkar derlerdi eskiden ama o da tarih olmuş, iş dört yılda anca bitirilecek gibi görünüyor. Asgari ücret ne olur dersiniz. Vergi alınmasa asgari ücretten çalışanlar kazanır mı. Fakirlik sınırı aşağıya iner mi. Erken emeklilik gündemde yok diyenler bir sürpriz yapar da o insanları sevindirir mi. Trabzon’un 10 puan fark attığı süper ligde diğer büyükler farkı kapatırlar mı. Dekoder satışı düşer diyen yayıncı kuruluş olaya müdahil olur mu. MHK nasıl bir uygulama yapar da hakemleri objektif yönetime sevkeder. VAR varlığının korur mu. Çiçek yağı yaptığı atakla zeytin yağını geçer mi. Şeker tadını korur mu. Şeker fabrikaları açılır mı. Üretime ara veren otomobil fabrikaları yeniden faaliyete geçer mi. İşsizlik son bulur mu. Silahlar susturulur mu. Suriyeliler ülkelerine döner mi. Afganlar ne yapar. Bütün bunlara ek dünyada savaşan ülkeler silah bırakır mı. Ve daha da önemlisi iklim değişiklikleri dünyamızı nasıl etkiler. Su sorunumuzun sonu ne olur. Kıtlık yaşanır mı. SORULAR.. SORULAR.. VE SORUNLAR.. Dert bir değil ki!.. Anlayacağınız o kadar soru var ki; hangi sorunu çözeceğimiz, hangisine parmak basacağımız nereden başlayıp nereye geleceğimize varıncaya kadar her şey sorun ve diken üstünde. Geleceğimizi düşünmek bile istemiyorum. Bu kadar dert varken şahsen ben ülke yönetiminde olmayı hiç arzu etmezdim. Baştakilere mevlam güç versin...